โรคสายตาขี้เกียจ

• โรคตาเข
• สายตาสั้น ยาว เอียงที่มากเกินไป หรือไม่เท่ากันระหว่างตา 2 ข้าง
• โรคตาที่ทำให้เกิดการบดบังของการมองเห็น เช่น โรคต้อกระจก หนังตาตก
• โรคของจอประสาทตาและประสาทตา เป็นต้น

• เด็กที่คลอดก่อนกำหนด (ที่กุมารแพทย์แนะนำให้ตรวจตา)
• เด็กที่มีความผิดปกติทางสมองและพัฒนาการ
• เด็กที่มีโรคประจำตัวอื่นที่แพทย์เห็นว่าอาจสัมพันธ์กับโรคตา
• เด็กที่มีความผิดปกติของตาที่สังเกตได้ เช่น ดูเหมือนมองไม่เห็น หนังตาตก ตาเหล่ ตาสั่น น้ำตาไหล ตาแดง มีจุดขาวกลางตาดำ
• เด็กที่มีสมาชิกครอบครัวที่มีความผิดปกติทางตาที่สามารถถ่ายทอดทางพันธุกรรมได้

กลุ่มที่ 2 เด็กปกติ

• ครั้งแรก ที่อายุ 3-6 เดือน โดยปกติแล้วในระยะนี้กุมารแพทย์จะดูการตอบสนองโดยทั่วไปคร่าวๆ อยู่แล้ว แต่พ่อแม่อาจพาทารกมาพบจักษุแพทย์ในกรณีที่ไม่แน่ใจว่าลูกปกติหรือไม่ เนื่องจากในระยะนี้จักษุแพทย์สามารถบอกได้ว่าเด็กมีการตอบสนองการมองเห็นที่ปกติหรือไม่ มีการกลอกตาผิดปกติหรือไม่ มีตาเหล่หรือไม่ ซึ่งเป็นโรคที่พบบ่อยในวัยนี้ การตรวจพบและรักษาตั้งแต่เนิ่นๆ จะให้ผลการรักษาที่ดีกว่าการตรวจพบในภายหลัง
• ครั้งที่ 2 ที่อายุประมาณ 3 ปี เป็นข้อแนะนำสำหรับเด็กทุกคนในประเทศสหรัฐอเมริกา เนื่องจากในวัยนี้เด็กสามารถที่จะวัดระดับการมองเห็นออกมาเป็นค่ามาตรฐานได้ครั้งแรก โรคตาที่พบบ่อยและให้ผลการรักษาได้ดีในวัยนี้คือ โรคสายตาขี้เกียจ และโรคตาเหล่
• ครั้งที่ 3 ที่อายุประมาณ 5-6 ปี เนื่องจากเด็กเริ่มใช้สายตาเพิ่มขึ้นมากจึงควรมาวัดสายตาว่าจำเป็นต้องใส่แว่นหรือไม่ รวมทั้งถ้าพบโรคสายตาขี้เกียจก็ยังสามารถที่จะให้การรักษาที่ให้ผลดีได้อยู่
• ครั้งต่อๆ ไป ประมาณทุก 1-2 ปีไปจนถึงอายุ 18 ปี หรือขึ้นอยู่กับอาการและความผิดปกติที่ตรวจพบในครั้งแรกๆ